YAMAHA SR400

SR Old School  400

Vulcan แต่ง old school

ประวัติส่วนตัว

                                                                            ชื่อ : นาย ศุภวัฒน์ นามสกุล มูลอุด

                                                                            ชื่อเล่น : ดิว


                                                                            รหัสนักศึกษา :  52173026 หมู่เรียน ทส.52ว4.2


                                                                            E-mail: dewkadeer@hotmail.com

                                                                            จบจาก :โรงเรียนนวมินทราชูทิศ พายัพ  

              

                                                                   กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 3 : คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

               

      สาขา:เทคโนโลยีสารสนเทศ

                                                                                 มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่

                  

                                                                                   
                                                                           งานอดิเรก : ฟังเพลง เล่นเกมส์  ผจญภัย

       

การเดินทางที่แสนพิเศษ

                                                                                   ทีมฟุตบอลสุดโปรด :  เเมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด

                       

                                                                 
                                                                                   นักเตะที่ชอบมากที่สุด : ชาบี เฮอร์นานเดซ

                         

                    สโมสร TPL ที่ชอบที่สุด

                          

                             (ฉลามชล ชลบุรี เอฟซี)

                   

                        

                                                                                                      รายการทีวีสุดโปรด

                         

                                                                         

                              13 แห่งของประเทศไทยสุดสยอง

                                                                       

       

                                                                                         สุสานโสเภณี จ.กาญจนบุรี

                                                                                         บ้านผีมอญ จ.กาญจนบุรี

                                                                                         โรงพยาบาลสยอง จ.ระยอง

                                                                                         สุสานศพไร้ญาติ จ.ชลบุรี

                                                                                         บ้าน 4 ศพ จ.ชลบุรี

                                                                                         บ้านผีนายพล จ.ชลบุรี

                                                                                         บ้านผียายสรวง จ.อยุธยา

                                                                                         บ้านผีท่านขุน จ.อยุธยา

                                                                                         บ้านผีโหด อ.บางเลน จ.นครปฐม

                                                                                         บ้านผีตายโหง หนองจอก

                                                                                         บ้านตรอมใจ หนองจอก

                                                                                         บ้านเสาตกน้ำมัน จ.ราชบุรี

                                                                                               สีที่ชอบ : สีแดง

           

                                                                       
                                                                                    อาหารจานโปรด : ข้าวขาหมูช้างเผือก

           

จุดเด่น:ร้านอาหารที่แนะนำมาทั้งหมด ล้วนตรงกับโจทย์ที่ตั้งไว้ ทั้งในเรื่องของรถชาติ ถือว่าเข้าขั้น อร่อยในระดับหนึ่ง รวมถึงรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆ ซึ่งเป็นตัวสนับสนุนให้ร้านดูน่าสนใจมากยิ่งขึ้น ที่สำคัญราคาสบายกระเป๋าด้วย

จุดด้อย:คงหนีไม่พ้นในเรื่องของที่จอดรถโดยเฉพาะบริเวณหลังมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ส่วนอื่นๆ

ก็คงจะเป็นเรื่องของที่ตั้งร้านที่ค่อนข้างเป็นเรื่องยากสำหรับคนนอกพื้นที่ที่อยากไปชิม

ในความคิดที่ว่าของดีต้องแพง แล้วของเเพงต้องอร่อยนั้น บางครั้งก็ไม่ใช่เสมอไป เพราะตัวอย่างซึ่งผมได้แนะนำมานี้ล้วนราคาถูกแถมยังอร่อยครบถ้วน สารอาหารแน่นอน เเละที่สำคัญรสชาติก็ไม่ได้แย่จนต้องเมินหน้าหนีขนาดนั้น บางทีถ้ามีโอกาสได้ลองอาจรู้สึกเสียดายเงินทองที่จ่ายไปกับเรื่องกินขึ้นมาก็ได้...

                       

                                                                         รถมอเตอร์ไซค์ Big Bike ที่ชอบ  : SR 400

            

                                                                                          กีฬาที่ชอบ :  ฟุตบอล

              

                            
                                                                   อาชีพที่ชอบที่สุด : ธุรกิจส่วนตัว นักอิสระ นักท่องเที่ยว

             

                                                                                       ความสามารถพิเศษ :  เล่นกีฬา 
     

            

                                                                                        ศิลปินที่ชอบ: Avril Lavigne

              

             เพลงสุดโปรด

                    

                                                                                                   รองเท้าที่ชอบ

                    

     เพื่อนที่สนิทที่สุด

นายภาคินัย  ระวังสำโรง

ชื่อเล่น  บูม (มืด)

รหัสนักศึกษา 52123917

หมู่เรียน ทส.52ว4.1

สถานที่ที่ชอบไปมากที่สุดในเวลาว่าง

                   บนถนนนิมมานเหมินทร์ 2 สาขา ที่อยู่ไม่ไกลกันของร้านกาแฟภายใต้ชื่อ Happyhut (สาขาเเรกอยู่ระหว่าง ซอยนิมมาน 9 กับ ซอย 11) กลายเป็นจุดหมายของใครที่จะเลือกเข้าไปนั่งสั่งกาแฟสักแก้ว กับ ขนมเค้ก อร่อยๆ สักชิ้นๆหยิบหนังสือ หรือ โน๊ตบุ๊ค ขึ้นมาทำงานนั่นนานทั้งวันก็ไม่มีใครว่า

                   บรรยากาศที่ร้านอบอุ่นๆ..สบาย ด้านหน้าโต๊ะ ในสไตล์สวนเท่ๆ หากชอบแนวโอเพ่น ก็นั่งด้านนอก...แต่หากอยากได้แอร์เย็นๆ ก็เข้าไปด้านในร้าน..ที่ตกแต่ง สไตล์โมเดิร์น...เก้าอี่โต๊ะไม้สีดำ..ตัดกับผนังสีเหลืองอ่อน..สบายตา 

                                                                            รูปถ่ายฝีมือตัวเองครับ : ภูชี้ฟ้า                                                                                                

                                                          

• 
  

สถานที่ท่องเที่ยวที่ประทับใจ

                               

                                                                   ทะเลสาบดอยเต่า




                                           

“ดอยเต่า” ถ้าย้อนอดีตไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน หลายคนคงรู้จักวงดนตรี “นกแล “ วงดนตรีของเด็กๆชาว เขาจากอำเภอดอยเต่า จ.เชียงใหม่ ที่โชว์ความสามารถจนโด่งดังทั่วประเทศมาแล้ว ดอยเต่าในเวลานั้นยังเป็นชุมชนของชาวเขาอพยพที่อยู่ห่างไกลสังคมเมือง การคมนาคมยังไม่สะดวก จะเรียกว่าเป็นถิ่นทุรกันดารที่ห่างไกลระดับต้นๆของจังหวัดเชียงใหม่ก็คงไม่ผิดนัก


เมื่อราว 35 ปีก่อน หรือประมาณ พ.ศ. 2507 ปีที่สร้างเขื่อนภูมิพล ดอยเต่า
ถือเป็นแหล่งต้นน้ำของเขื่อน หรือถ้าเป็นถนนก็ต้องบอกว่า ดอยเต่าเป็นหลัก
กิโลเมตรหลักแรกของทะเลสาบเหนือเขื่อนและเป็นต้นน้ำของลำน้ำปิงโดยมี
หลักสุดท้ายอยู่ปลายสุดที่จังหวัดตาก


ชาวเขาซึ่งอาศัยอยู่ในที่ลุ่มของอ่างเก็บน้ำได้อพยพย้ายถิ่นฐานมาตั้งรกรากอยู่
บนที่สูงเหนือเขื่อน ตามนโยบายของรัฐบาลเมื่อปี พ.ศ. 2510 ซึ่งขณะนั้นมี
อาชีพปลูกพืชผักสวนครัวตามเชิงเขาริมน้ำ

31 ธันวาคม 2543 เป็นวันที่ผมและญาติๆเดินทางมาเที่ยวดอยเต่าเหตุที่เลือกมาที่นี่ก็เพราะก่อนหน้านี้ได้มีโอกาสลิ้มรส
ปลากรอบ ที่พี่สาวซื้อมาฝากจากเชียงใหม่ซึ่งตอนนั้นยังแปลกใจเหมือนกันว่าทางภาคเหนือมีปลากรอบขายเป็นล่ำเป็นสันเหมือนกับจังหวัดอื่น เช่นที่สิงห์บุรีด้วยหรือ
และหลังจากทานจนติดใจแล้ว ปลากรอบและดอยเต่าจึงเป็นเรื่องราวของบทสนทนาในคืนวันนั้น ”พี่ไม่ได้ไปมาหลายปีแล้ว ครั้งแรกที่ไปถนนหนทางยังไม่ดี นั่งรถไปก็กินฝุ่นไปตลอดทางอำเภอดอยเต่าอยู่ไกลมาก และใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะถึง ”
”แต่เดี๋ยวนี้ได้ยินว่าเป็นถนนลาดยางตลอดและเชื่อมต่อไปจนถึงอำเภอฮอดจังหวัดเชียงใหม่และมีทางแยกออกไปทางอำเภอลี้
จังหวัด ลำพูนได้”
ผมได้ยินคำว่าอำเภอลี้ในจังหวัดลำพูนมานานหลายปีทีเดียวรู้มาแต่เด็กแล้วว่าเป็นอำเภอที่อยู่ห่างไกล เหมือนเป็นดินแดนที่อยู่ลี้ลับ ต้องข้ามภูเขากันหลายลูกและทุลักทุเลพอสมควรกว่าจะไปถึงแต่เดี๋ยวนี้ได้ตัดถนนใหม่ทำให้การเดินทางสะดวกขึ้น และไม่นานมานี้ ก็ได้ยินจากพรรคพวกที่เคยผ่านไปเส้นนี้เล่าให้ฟังว่าถ้าอยากเห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของถนนสายเก่านี้ก็ต้องขับรถจากเชียงใหม่ มาตามถนนสายจอมทอง ผ่านลี้ แล้วเข้าอำเภอเถินของจังหวัดลำปางจากนั้นก็เข้าถนนสายเอเชียมุ่งลงใต้มายังกรุงเทพได้
”แล้วบรรยากาศแถวๆนั้นเป็นยังไงบ้าง” ผมถามต่อเพื่ออยากรู้เผื่อจะได้ไปเที่ยวในช่วงปีใหม่
ซึ่งตอนนั้นก็ยังไม่มีโปรแกรมไปเที่ยวที่ไหน
”พี่ไม่ได้ไปนานแล้วนะ แต่คนรู้จักที่เอาปลากรอบมาให้เค้าบอกว่าแถวบริเวณนั้นเป็นแพริมน้ำเหมือนชนบทมีแพร้านอาหารมีร้าน
ขายปลาแห้ง และปลาสดเป็นๆจากเขื่อนร้านอาหารบนแพก็มีหลายร้านส่วนใหญ่ก็เป็นเมนูอาหารปลาจากทะเลสาบและเดี๋ยวนี้มีแพที่พักให้นอนค้างกลางทะเลสาบได้ด้วย "


”น่าสนใจไม่น้อยกับการนอนแพ ในช่วงฤดูหนาวสิ้นปีนี้ “


ผมนึกมโนภาพไปว่า ที่ดอยเต่าอากาศคงหนาวเย็นเพราะอยู่บนดอย และตอนเช้าๆ
คงมีหมอกปกคลุมผิวน้ำจนขาวโพลนจากนั้นจึงได้วางแผนและตกลงกับพี่สาวว่าจะมาเที่ยวดอยเต่ากันในวันสิ้นปี 2543
โดยจะขับรถจากกรุงเทพ แวะเชียงใหม่ 1 คืน วันรุ่งขึ้นจึงค่อยมาดอยเต่า โดยให้
คนที่นั่นเป็นผู้ติดต่อจองแพให้ เพื่อความมั่นใจว่ามีที่พักแน่นอนในคืนวันสุดท้ายของปี
จากเชียงใหม่ใช้ระยะทางประมาณ 125 กม. ก็ถึงดอยเต่า แต่ต้องใช้เวลาเดินทาง
ค่อนข้างนาน เพราะรถติดในแถบชานเมืองที่มีหมู่บ้านจัดสรรผุดขึ้นมากมาย ต่างกับ
เมื่อ 4 ปีก่อนที่ยังมีสภาพเป็นสวนและยังคงสภาพแบบเดิมๆ
มาวันนี้แทบจำอดีตไม่ได้เลย ถนนสายเล็กๆ มีรถราไม่มากนัก ก็สร้างกันใหญ่โตไปจนถึงอำเภอจอมทอง เพื่อรองรับการขยายตัวของนักท่องเที่ยวที่มุ่งสู่ดอยอินทนนท์ ซึ่งเพิ่มมากขึ้นในแต่ละปี
ราวเที่ยงวัน ผมก็ขับรถมาถึงดอยเต่า แต่กว่าจะมาถึงได้ก็ต้องลงรถไปสอบถามชาวบ้านอยู่หลายครั้ง
ดอยเต่าเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญแต่ไม่มีป้ายบอกทางให้ชัดเจน ปัญหาแบบนี้พบเห็นเป็นประจำเมื่อออกเที่ยวในต่างจังหวัด ทำให้รู้สึกว่าในแหล่งท่องเที่ยวแต่ละที่นั้น ยังต้องปรับปรุงปัจจัยพื้นฐานกันอีกมาก หลายครั้งที่ขับรถไปตามป้ายบอกทางสู่สถานที่สำคัญแต่พอเลยลึกเข้าไป ป้ายก็หายไปซะดื้อๆ ปล่อยให้นักท่องเที่ยวต้องเดาสุ่มกันเอาเอง เป็นเรื่องน่าเบื่อและน่ารำคาญมาก

เมื่อขับรถพ้นชุมชนที่เป็นอำเภอเล็กๆ จากนั้นก็เป็นถนนขึ้นเนินเขา และไม่ไกลนักก็ถึงทะเลสาบดอยเต่า
”ไม่น่าเชื่อว่าดินแดนที่เป็นป่าเขาบนที่สูง จะมีทะเลสาบน้ำจืดที่ใหญ่โต มันผิดคาดเอามากๆเลยทีเดียว 
ผมรู้สึกแปลกใจกับทะเลสาบที่มีภูเขาโอบล้อมอยู่เบื้องหน้า ดูแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับมาเที่ยวทะเลที่เห็นท้องน้ำเป็นสีครามเข้ม
จะต่างกันตรงที่ไม่มีชายหาดสีขาวและไม่มีคลื่นลมเท่านั้นเอง




แพไม้ไผ่จอดเรียงรายอยู่ริมน้ำ เป็นภาพที่น่าตื่นตาไม่น้อย คล้ายกับหมู่บ้านเรือนแพแบบดั่งเดิม ทั้งแพและเรือหางยาวจอดเรียงต่อ
เนื่องกันอยู่ริมตลิ่งที่มองเห็นน้ำใสสะอาดอยู่เบื้องล่าง แต่อนาคตยังจะเห็นเป็นแบบนี้อยู่หรือเปล่า เป็นเรื่องที่ยากจะเดา


” ที่ใดมีนักท่องเที่ยวที่นั้นย่อมมีสภาพแวดล้อมที่เสื่อมโทรม “


ประโยคนี้ดูเหมือนจะเป็นสัจธรรมสำหรับบ้านเรา ที่ต่างคนต่างรุมทึ้ง หาประโยชน์จากสถานที่ท่องเที่ยวจนย่อยยับมานักต่อนักแล้ว
โดยเฉพาะเจ้าของสถานที่ ที่มักเอาอกเอาใจนักท่องเที่ยว สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆเพื่อหวังผลทางการค้า แต่ทำไปทำมากลายเป็นทำร้ายตัวเอง และทำลายสภาพธรรมชาติแบบเดิมๆ อันเป็นเสน่ห์ของสถานที่นั้นๆ
ทางเดียวที่จะหยุดยั้งได้ก็คือจิตสำนึกและความเข้าใจในการอนุรักษ์ที่แท้จริง




ผมถือโอกาสออกไปเดินหามุมถ่ายภาพ ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนเอาเรื่องในตอน
เที่ยงๆแบบนี่ ขณะที่พี่สาวกำลังรอคอยคนดอยเต่าที่ติดต่อเรื่องแพ
เดินเก็บภาพไปได้หลายภาพในสภาพแสงที่ต้องใช้ ฟิลเตอร์ Polarizing (PL)
กันตลอด เพื่อให้ภาพใส มีน้ำหนักมีสีสันมากขึ้น เมฆขาวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า
จึงเห็นชัดเจนขึ้นตัดกับท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม หลังจากใช้ PL


มื้อเที่ยงพวกเราก็ฝากท้องไว้กับร้านอาหารที่นี่ แต่กว่าจะยกมาเสิร์ฟได้ต้อง
บอกว่า “โคตรช้าเอามากๆ”
”ยำปลากรอบ” จานแรกที่สั่ง เป็นปลาเนื้ออ่อนขนาดราว 4 นิ้ว ทอดกรอบแล้วนำมาคลุกกับเครื่องปรุง ซึ่งได้แก่หอมใหญ่ มะม่วงซอย ใบคื่นฉ่าย มะเขือเทศ กับพริกขี้หนูตำ ปรุงออก 3 รส เปรี้ยว หวาน เค็ม กำลังกลมกล่อมพอดี แต่วางให้เห็นหน้าตาได้ไม่นานก็เหลือแต่จานว่างเปล่า สิ่งที่ตั้งใจจะมาทานปลาให้อร่อย ก็เป็นอันว่าลงท้องไปเรียบร้อยสมใจอยาก จานนี้ถ้าจะให้คะแนนก็เอาไปเลย 5 ดาว
จากนั้นอาหารประเภทปลาต่างๆ ก็ทยอยกันมา ปลาเนื้ออ่อนตัวใหญ่ทอดกระเทียม ต้มยำปลาหม้อไฟ ฉู่ฉี่ปลา ในที่สุดปลานานาชนิดจากทะเลสาบ ก็ลงไปอยู่ในท้องกันทุกคนด้วยความหิว ทั้งๆที่เมื่อเช้านี้ก็ล่อข้าวเหนียวกับอาหารพื้นเมืองเหนือกันมาเต็มท้อง
เรานั่งคอยแพที่จองไว้กันอยู่พักใหญ่ และนานจนผิดสังเกต กระทั่งเจ้าของแพมาบอกว่า


“พี่ๆ….เดี๋ยวรอให้เค้าเสร็จก่อน ผมจะเคลียร์แพให้ ลำที่อยู่ข้างๆนี้แหละ”


ผมคะเนดูแล้วคงอีกนานแน่ เพราะลูกค้านักท่องเที่ยวยังนั่งดวดเหล้าอยู่บนแพ โดยไม่มีทีท่าว่าจะจบง่าย เนื้อย่างเกาหลียังเห็นอยู่เต็มเตา ส่งทั้งกลิ่นทั้งควันโชยไปไกล
ผมเดินออกไปหาซื้ออาหารเพื่อเตรียมสำหรับมื้อเย็นและมื้อเช้า ซึ่งยังพอมีเวลาหาซื้อได้บ้าง ได้ปลากรอบมาถุงใหญ่ในราคาที่ถูกมากๆ และได้ปลาสดตัวใหญ่หนักราวกิโลเศษๆมาตัวหนึ่ง ลักษณะออกสีดำ คนขายบอกว่าเหมาะสำหรับทำต้มยำ แต่ถ้าจะเผากินก็อร่อย
“ตอนนี้ขึ้นแพได้เลยครับ เคลียร์แพเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวจะออกเลย”
เจ้าของแพเห็นผมหายไปนานเลยเที่ยวตามหา


“ ตอนเย็นๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหาร เรามีเรือบริการรับส่งฟรีๆ ขาดเหลืออะไรก็บอกได้ “
็คงเห็นผมหิ้วโน่นหิ้วนี่มาพะรุงพะรังมามาก
ก็คิดว่าเข้าท่าดี ที่มีบริการส่งอาหารจนถึงแพในราคาเดียวกับเมนู เป็นอันว่าของที่จะซื้อเพิ่มเติมก็ต้องเบรคไว้ก่อน ก่อนออกเรือก็ซื้อน้ำขวดมาแพคใหญ่ และได้น้ำแข็งเต็มกล่องโฟมใบเล็กๆที่เตรียมมาด้วย
“เตาปิ้ง เตาย่างและถ้วยโถโอชามละ มีรึเปล่า “
ผมไม่ค่อยแน่ใจเลยต้องถามเจ้าของแพกันก่อน ซึ่งความจริงผมก็เตรียมมาบ้างแล้วในบางส่วน
“ตอนเย็นๆจะมีเรือไปบริการส่งให้ถึงแพเลยครับ เครื่องครัวเรามีให้ทุกอย่าง ที่ปิ้งที่ย่างพร้อมเตาแก็ส...” เจ้าของแพสำทับให้มั่นใจขึ้น
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก็ออกเรือได้
คนขับเรือหางยาวเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กอายุไม่เกิน 14 ปี ถ้าเรียนหนังสือก็คงราวๆชั้น ม.2 แม้จะดูเป็นเด็กแต่ก็เก่งเกินตัว
ทะมัดทะแมงพอไว้เนื้อเชื่อใจได้เลยทีเดียว ยังนึกในใจว่าเป็นคนไทยหรือเป็นชาวเขากันแน่เพราะพูดไทยชัดถ้อยชัดคำ แต่ยังไงก็คงหนีไม่พ้นลูกหลานดอยเต่าแถวนี้แหละ




แพได้เคลื่อนตัวช้าๆตามเรือหางยาวที่โยงเชือกลากจูงพาออกสู่กลางทะเลสาบ ภาพหมู่แพที่แออัดกันริมตลิ่งเมื่อกี้นี้ก็ค่อยๆทิ้งห่างออกไปทุกขณะ เสียงเพลงจากร้านอาหารบางร้านที่เปิดดังลั่น ก็ค่อยๆแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนแพของเรามาอยู่โดดเดี่ยวกลางทะเลสาบ มองไปรอบตัวก็เห็นแต่ความเวิ้งว้าง


“เราจะอยู่กันกลางน้ำตลอดทั้งคืนเลยนะนี่”
เป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างจะดูแปลกไม่น้อยกับสภาพที่มีแต่น้ำรอบตัว และต้องอยู่กันข้ามวันข้ามคืน
ตอนนั้นราวบ่าย 3 โมงเย็น ทุกคนเริ่มปรับตัวให้เข้ากับสภาพหลังจากที่นั่งคุยกันพักใหญ่ หาหนังสืออ่านฆ่าเวลาบ้าง เปิดวิทยุเทป
จากเครื่องเล็กๆแบบพกพาบ้าง ซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นสิ่งจำเป็นที่ช่วยให้ไม่เงียบเหงาจนเกินไป
ผมนั่งเอกเขนกชมวิวอยู่นาน ก็เหลือบเห็นสายเบ็ดเก่าๆอยู่หัวแพ จึงนำมาแกะเพื่อใช้ประโยชน์ในยามว่าง และก็ได้ใช้จริงๆ มีปลาตัวเล็กๆติดเบ็ดมาบ้างพอให้ตื่นเต้นกันชั่วครั้งชั่วคราว ความจริงที่นี่ก็มีปลาเยอะและเป็นแหล่งปลาที่อุดมสมบูรณ์ แต่พวกเราไม่ใช่นักตกปลาและไม่มีความรู้เรื่องเหล่านี้เลย จึงไม่ได้นึกถึง หากคนที่ชอบตกปลามาเห็นสภาพนี้แล้วก็คงไม่ผิดหวังแน่ และคงได้ปลามาทำอาหารกันแบบสดๆ




ไม่นานพระอาทิตย์เริ่มทอดแสงลงมาจนส่องถึงกลางลำเรือ จึงต้องขยับตัวหลบหนีไปทางอื่น หลบไปหลบมาก็โดนแดดอีกจนได้
เพราะเรือมันหมุนไปตามแรงลมและกระแสน้ำ จนขยับเข้ามาใกล้แพที่อยู่ข้างเคียงซึ่งห่างกันไม่เกิน 70 เมตร และก็ต้องทนฟัง
เครื่องขยายเสียงที่เปิดดิ้นกันอย่างไม่เกรงใจใคร เลยอดไม่ได้ที่จะขอเอากล้องส่องทางไกลมาดูหน้าดูตากันหน่อย
“เวรกรรม” มีวัยขาโจ๋ ชักดิ้นชักงออยู่หน้าลำโพงตัวใหญ่ 3-4 คน ที่เหลือก็เห็นนั่งๆนอนๆและเป็นวัยกลางคนด้วยกันทั้งนั้น แถมมี
คุณยายนุ่งผ้าซิ่นสีเขียวนั่งปล่อยอารมณ์ที่ข้างแพอยู่ด้วย ก็แปลกดีที่ไม่เห็นมีผู้ใหญ่คนไหนรำคาญ สงสัยจะยอมให้ลูกๆหลานๆมา
ปล่อยผีปล่อยเปรตกันวันสิ้นปี มันก็เลยดิ้นกันมันส์หยด
“เออ…ขอให้แพมันแตกซะทีเถ๊อะ….จะสมน้ำหน้ามัน….” เป็นเสียงบ่นมาจากบนแพ ซึ่งคงแค้นเหลือทน
เหล้าบางๆ โดยไม่ต้องมีกับแกล้มอื่นให้ยุ่งยาก สร้างความเอร็ดอร่อยให้กับอารมณ์ในยามแดดร่มลมตกได้ดีทีเดียว
อาจเป็นความฝันของหลายๆคนที่อยากได้บรรยากาศดีๆ สงบๆ กับคนรู้ใจ ที่พากันมานั่งทอดอารมณ์ หาความสุขกันแบบสองต่อสองโดยปราศจากการรบกวนด้วยสายตาจากบุคคลที่ไม่พึงประสงค์ ที่นี่บรรยากาศดี เงียบ สงบ และปลอดภัย (ขอบอก)




  ตกเย็นพวกเราก็เริ่มเตรียมอาหาร เพราะดูทีท่าแล้วทางเจ้าของแพคงปล่อยเกาะ
เราแน่ จนป่านนี้ก็ไม่มีวีแววว่าจะมาสักที ไหนจะเรื่องอาหารและอุปกรณ์ทำกับ
ข้าวที่ยังขาดอยู่ และยังมีเรื่องไฟฟ้าแสงสว่างที่ยังเปิดไฟไม่ได้ เพราะขาดแบต
เตอร์รี่ เวลานั้นจึงต้องอาศัยไฟฉายที่พกกันมาเองแก้ขัดไปพลางก่อน
พวกเราตกลงกันว่าคงต้องเตรียมอาหารกัน เพราะสถานการณ์เริ่มมีความไม่
แน่นอน จากนั้นก็ช่วยกันคนละไม้ละมือ อันดับแรกคือปลาเผาต้องจัดการก่อน
เพราะตัวใหญ่มากและคงใช้เวลานาน
ปลากรอบก็นำมาอังไฟให้หอม แล้วแกะเป็นชิ้นเล็กๆเพื่อเตรียมทำยำ ซึ่งยังติดใจไม่หายในมื้อกลางวัน ส่วนเครื่องปรุงก็เตรียมกันมา ไม่มีขาด ทั้งของสดของแห้ง ไม่ว่า มะนาว พริก หอม กระเทียม หรือซ้อสปรุงรสพวก ซีอิ้ว น้ำปลา และอื่นๆ ซื้อมาแบบขวดเล็กๆ จะได้ไม่หนักรถ
พวกเราสนุกกับการช่วยกันทำอาหารโดยไม่ต้องง้อเจ้าของแพ โชคดีที่มีเตาแก็สแบบใช้แก๊สกระป๋อง จึงสะดวกและวางใจได้เลยว่า
เพียงแค่กระป๋องเดียวก็สามารถทำอาหารได้หลายมื้อ ซึ่งพิสูจน์มาหลายครั้งแล้วว่าเจ้าตัวเล็กนี้แหละไฟร้อนไฟแรงเหลือกินจริงๆ
โดยปกติการเดินทางท่องเที่ยวในลักษณะต้องช่วยตัวเองแบบนี้ ก็มักจะตระเตรียมสิ่งจำเป็นยัดลงกล่องไว้ท้ายรถ ไม่ว่าจะเป็นจาน
ช้อน ซ่อม มีด เขียงใบเล็ก ตะแกรงย่าง กรรไกรอเนกประสงค์ที่ทำได้สารพัดประโยชน์ครั้งนี้ก็เหมือนกันได้เตรียมมาแบบฉบับย่อเป็นชุดเล็ก แต่ทุกอย่างถูกใช้อย่างคุ้มค่ากับการที่ต้องขนกันมา เป็นการท่องเที่ยวที่สนุกและออกรสชาติ บางครั้งก็ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เช่นจานข้าวไม่พอ ก็ต้องนำกระดาษฟอยส์มาดัดแปลงทำเป็นรูปจานหรือถ้วยซึ่งใช้ได้ดีไม่มีปัญหาและดีกว่าจานกระดาษหรือโฟม ด้วยซ้ำไปเพราะสามารถทานอาหารประเภทน้ำแกงได้และปลอดภัยกว่า




ขณะกำลังช่วยกันทำอาหาร ผมก็ต้องปลีกตัวไปถ่ายภาพต่อ เพื่อหาวิวสวยๆในยามเย็น จนดูแล้วว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้วจึงเก็บ
กล้องและอุปกรณ์
ขณะกำลังสาละวนเก็บของอยู่นั้น ก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ข้างหลัง
ท้องฟ้า…โอ สวยจัง เหมือนปุยนุ่นเป็นหย่อมๆ มีแสงสีทองลอดผ่านกลุ่มเมฆเหล่านั้น มันแปลกและสวยมาก กลุ่มเมฆค่อยๆแยก
จากกันออกเป็นปุยเล็กๆจนเต็มท้องฟ้า สวยขึ้น สวยขึ้น ทุกขณะ
ผมรีบจัดแจงตั้งขาตั้งกล้องทันทีด้วยความดีใจและรีบเร่ง เพราะกลัวจะถ่ายไม่ทัน เพราะขณะนั้นแสงค่อนข้างน้อยจนต้องหันมาพึ่ง
ขาตั้งกล้องเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการถ่ายภาพ
ผมหยิบกล้องที่ถ่ายฟิล์มสี ISO 100 ใส่ขาตั้งก่อนเมื่อวัดแสงเฉลี่ยแล้วได้ 1/30 วิ.โดยเปิดหน้ากล้องกว้างสุดถือว่าคาบเส้นพอดี
เอาละ...ยังไงต้องกดชัตเตอร์ภาพแรกให้ได้ก่อนในช่วงนาทีทอง จากนั้นกล้องสองตัว ฟิล์มสี และฟิล์มสไลด์Velvia ISO 50
ก็ทำงานสลับไปมา โดยบางภาพได้สวมฟิลเตอร์ PL เข้าไปด้วยเพื่อเพิ่มความโดดเด่นให้กับกลุ่มเมฆ
ครั้งนี้เป็นการถ่ายภาพที่ออกจะตื่นเต้น ดีใจ พอใจไม่น้อย เพราะแสงน้อยมากจนยากที่ถ่ายได้ในขณะที่อยู่บนแพ เพราะยังไม่นิ่งพอ
ภาพจากท้องฟ้าในเย็นวันนี้ ถือเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบที่อยากพบอยากเห็นมานานแล้ว ไม่ง่ายนักที่จะพบกับภาพสวยๆแบบนี้
ในขณะที่มีกล้องถ่ายภาพอยู่ในมือ
"ดอยเต่า" เพียงภาพชุดนี้ชุดเดียว ก็ถือว่าคุ้มค่ากับการมาเยือนแล้ว




ผมเก็บกล้องและอุปกรณ์หลังจากที่ท้องฟ้าเริ่มจะมืดแล้ว บรรดาญาติๆต่างกำลังง่วนอยู่กับปลาเผาและตระเตรียมอาหารมื้อเย็นโดยไม่มีใครสนใจภาพที่ปรากฏบนท้องฟ้า
ปลาสุกแล้ว กลิ่นหอมฉุยเลย ยังไงก็ต้องสุกแน่นอนเพราะพลิกไปมาอยู่หลายครั้ง น้ำจิ้มปลาก็ทำแบบง่ายๆ เอาพริก เอากระเทียม
มาซอยให้ย่อยแล้วบี้ๆกับช้อนพอแหลกในแก้วกาแฟ บีบมะนาว เติมน้ำปลา น้ำตาล อีกหน่อยก็เป็นอันจบงานนี้ผมขอปรุงเอง
เพราะค่อนข้างจะถนัดอยู่แล้ว ได้น้ำจิ้มมาค่อนแก้วกาแฟรับรองพอแน่ๆกับปลาตัวโตขนาดกิโลกว่าจากนั้นก็ทำพิธีเปิดบริสุทธิ์กับ
ปลาเผาที่นั่งลุ้นกันนานนับชั่วโมง และเป็นการแกะปลาออกจากกระดาษฟอยส์ที่ออกจะดูตื่นเต้นกว่าการกินปลาทุกครั้ง
ทุกคนต่างเฝ้ามองกับอาหารจานโปรดที่ถือเป็นพระเอกของมื้อนี้ ต่างหยิบช้อนซ่อมและเตรียมบรรเลงพร้อมกัน
โอ้โฮ…เนื้อเหลืองอ๋อยอล่องฉ่องและสุกทั่วทั้งตัว จากนั้นพวกเราก็ลงมือพร้อมกันอย่างเอร็ดอร่อย
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ลิ้มรสปลาเผาตัวใหญ่จากทะเลสาบดอยเต่า เป็นปลาที่ไม่เคยทานมาก่อน เนื้อยุ่ย นุ่มๆ แต่ก็อร่อยมาก
ยิ่งมาได้กับน้ำจิ้มรสจัดจ้านที่ปรุงสุดฝีมือด้วยแล้ว เห็นที่คงไม่ต้องบรรยายกันมาก
นั่งทานกันไปคุยกันไปอยู่เพลินๆเจ้าเด็กดอยเต่าคนขับเรือ 2 คนเดิม ก็แล่นเรือมาเทียบข้างแพแบบเงียบ ท่ามกลางความมืด ยกลำโพง ตัวใหญ่ขึ้นมาจากเรือ พร้อมกับแบตเตอร์รี่ลูกใหญ่ที่ใช้กับพวกรถสิบล้อ เพื่อใช้เป็นไฟส่องสว่างกับหลอดนีออนที่มีอยู่ดวงเดียว และใช้เป็นพลังงานของชุดเครื่องเสียง จากนั้นก็ยกเครื่องครัวชุดใหญ่ตามมา และเป็นชุดใหญ่กันจริงๆ กะทะใบเบ่อเร่อ ตะหลิ๋วด้ามไม้ อันใหญ่ หม้อไห ถ้วยจาน ก็ใบใหญ่ชนิดที่ไม่ค่อยเห็นกันบ่อยนัก แต่ทั้งหมดก็ไม่มีความจำเป็นสำหรับมื้อนี้แล้ว
ก่อนจากไปก็ต้องโดนต่อว่าต่อขานกันหน่อยที่บริการไม่เอาไหน กว่าจะมาได้ก็ค่ำมืด สู้แพอื่นไม่ได้ที่มีเรือวิ่งบริการตลอดเวลา
คืนนั้นผมก็ตักน้ำอาบกันข้างแพนั้นแหละ แค่ขันแรกที่ตักรดตัวก็หนาวสั่นเอาเรื่อง น้ำไม่ได้เย็นมากหรอกแต่ลมนี่ซิ
พัดเย็นจนหนาวสะท้าน คนอื่นเห็นผมออกอาการจึงไม่มีใครยอมอาบ เลยถือโอกาสซักแห้งไปอีกวัน
ค่ำคืนนี้พวกเรานอนหลับกันอย่างมีความสุข ท่ามกลางอากาศเย็นสบายมีแสงจันทร์ส่องสะท้อนน้ำพลิ้วไหวเป็นประกายระยิบระยับ
หากจะเปรียบเทียบกับเมื่อ 2 คืนก่อนที่อยู่กรุงเทพมันคงแตกต่างอย่างสิ้นเชิงการปลีกตัวจากเมืองหลวงที่ดูสับสนมานอนดูพระจันทร์ อันสุกใสกลางทะเลสาบ ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับแสงระยิบระยับที่สบายตาเหมือนนั่งฟังดนตรีซิมโฟนี่วงใหญ่ ที่เห็นเครื่อง ดนตรีแต่ละชิ้นกำลังบรรเลงบทเพลงอันแสนไพเราะและลึกซึ้งกินใจ
ดูเป็นค่ำคืนที่ให้ความรู้สึกดีๆกับตัวเองไม่น้อย และใครก็ตามที่มีโอกาสพาตัวเองมาอยู่ในสถานที่เป็นธรรมชาติและดูสงบแบบนี้ก็เชื่อว่าคงได้ซึมซับสิ่งดีๆกลับไป อย่างน้อยก็เป็นการผ่อนคลายจิตใจจากชีวิตประจำวัน ที่จะหาโอกาสเช่นนี้ได้ยากเต็มที
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อได้ยินเสียงพลุและประทัดกลางดึก ก็เป็นการจุดเอาฤกษ์ต้อนรับปีใหม่จากแพลำอื่น ได้ยินเสียงวิทยุ จากสถานีวิทยุแห่งประเทศไทยที่พี่สาวเปิดเสียงเบาๆไว้ทั้งคืน ซึ่งกำลังถ่ายทอดสดจาดวัดแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เสียงพระสวดสลับกับเสียงโฆษกที่นับถอยหลังบอกเวลาเป็นช่วงๆเมื่อใกล้จะถึงเวลาเที่ยงคืนจนกระทั่งเวลา 24.00 น.หรือเที่ยงคืนพอดีก็มีเสียงเคาะระฆังวัดดังกังวานพร้อมกับการอวยพรสวัสดีปีใหม่ 2544จากโฆษกที่ได้ยินเสียงคุ้นหูเป็นประจำจากนั้นก็ได้ยินเสียงจุดประทัดจุดพลุจากแพบางลำใน ทะเลสาบ รวมทั้งได้ยินทั้งเสียงปืนและประทัดจากหมู่บ้านที่อยู่บนฝัง
“สวัสดีปีใหม่ทุกๆคนครับ" เสียงตะโกนจากแพที่อยู่ใกล้กันที่ผมด่าเช็ดไปเมื่อเย็นวานนี้ตะโกนดังมาเป็นระยะๆตอนเช้ามืดราวตีห้า เดาเอาว่าคงไม่หลับไม่นอนกันทั้งคืน
เช้านี้ผมตื่นก่อนใคร อาจเป็นเพราะเสียงโหวกเหวกจากแพที่อยู่ใกล้กันเลยหลับๆตื่นๆ
ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็มาตั้งน้ำร้อนชงกาแฟที่เตรียมอุปกรณ์และเม็ดกาแฟบดมาด้วยกาแฟส่งกลิ่นโชยหอมไปทั่ว
มันเป็นความสุขอีกครั้งหนึ่งของการเดินทางที่มีโอกาสได้ซดกาแฟอร่อยๆในบรรยากาศที่ถูกใจเช่นนี้
ผมมโนภาพไว้สวยหรูก่อนเดินทางมาดอยเต่าว่าคงมีหมอกปกคลุมทะเลสาบในยามเช้ามีน้ำค้างกำลังก่อตัวเป็นไอลอยละล่องเหนือผิวน้ำในขณะมีแสงแดดอ่อนๆแต่เช้านี้มันคนละเรื่องกันเลยทีเดียวแถมสภาพอากาศก็ไม่ต่างอะไรกับกรุงเทพมากนักเพียงรู้สึกว่าจะเย็นกว่านิดหน่อยเท่านั้นเอง
ผมมีโอกาสถ่ายบางภาพเป็นเรื่องเป็นราวอีกครั้งในตอนเช้าหลังจากเห็นแสง
อาทิตย์ซึ่งก่อนหน้านี้บรรยากาศในทะเลสาบจะดูอืมครึมมีหมอกบางๆเหมือน
ฟ้าหลัวและไม่ค่อยจะมีอะไรให้ถ่ายภาพนัก
แต่หลังจากมีแสงอาทิตย์สาดส่องมาแล้วภาพที่เห็นก็ค่อยๆดูอุ่นขึ้นมีแสงสีขึ้น
มาบ้าง จนกระทั่งได้เวลา 8.30 น.เรือหางยาวก็มาลากแพกลับเข้าฝั่งตาม
เวลาที่นัดหมายไว้
ผมมีเวลาอุดหนุนปลาย่างจากร้านค้าของชาวบ้านที่ปลูกเพิงเรียงเป็นระเบียบอยู่บนตลิ่งซึ่งมีอยู่ประมาณยี่สิบกว่าร้าน โดยปลูกเป็นเพิงเรียงต่อกันอย่างเป็นระเบียบเช้านี้ยังพอมีเวลาจึงถือโอกาสเดินสำรวจการทำปลาตั้งแต่การตัดหัวควักไส้ และนำมาวางเรียงตากแดดบนตระแกรงลวด รวมไปถึงการนำมาเข้าห้องรมควันโดยใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิง ปลาทุกชนิดที่ตากแห้งและวางขาย เป็นปลา พื้นเมืองจากทะเลสาบ ได้แก่ ปลาช่อน ปลาซิว ปลาแปบ ปลาเนื้ออ่อน ปลากด ปลาสะวาด โดยชาวดอยเต่าจะออกไปหาปลาในตอนเย็น และกลับเข้าฝั่งในวันรุ่งขึ้น
ปลาที่เตรียมขายให้นักท่องเที่ยวก็จะแพคในถุงพลาสติคใสอย่างเรียบร้อย ป้องกันฝุ่นและแมลง ส่วนที่เป็นปลาสดๆเป็นๆ
แม่ค้าบอกว่าจะมีพ่อค้ามารับซื้อไปขายในเมือง




ป้า เอี่ยม จิตรกร ซึ่งเป็นเจ้าของแพธารทองเล่าให้ฟังว่า
” เดิมทีชาวเขาดอยเต่านี้จะอาศัยอยู่ที่ลุ่มบริเวณที่เป็นทะเลสาบข้างหน้านี้แหละ แต่หลังจากสร้างเขื่อนภูมิพลแล้ว น้ำได้ไหลบ่าท่วม ที่อยู่อาศัยของราษฎร จึงได้อพยพมาตั้งรกรากกันอยู่ข้างบน ยามน้ำแห้งหรือหน้าแล้งก็จะลงไปปลูกผักสวนครัวกัน และทำกันเช่นนี้ มาเป็นเวลานาน “
“ แต่ในราวปี 2536 –2537 มีการสร้างแพขึ้นมาทำเป็นร้านอาหารและแพที่พัก จึงทำให้มีนักท่องเที่ยวเดินทางมากันมาก การจับปลา ในทะเลสาบจึงเป็นธุรกิจมากขึ้น ซึ่งก่อนหน้านี้ชาวดอยเต่าไม่ค่อยจะได้รับประโยชน์จากทะเลสาบเท่าใดนัก “
ป้าเอี่ยม จิตรกร ได้เล่าย้อนอดีตให้ฟังว่า หลังสร้างเขื่อนภูมิพลเมื่อปี 2507 หมู่บ้านดอยเต่าที่อยู่บริเวณข้างล่างทะเลสาบ ก็ได้ย้าย
ถิ่นฐานขึ้นมาที่สูงไม่ห่างจากทะเลสาบเท่าใดนัก “แพธารทอง” ซึ่งเป็นของแม่เอี่ยม เป็นแพแห่งแรกของที่นี่ สร้างเมื่อปี 2518
เพื่อทำธุรกิจร้านอาหารต้อนรับนักท่องเที่ยว รวมทั้งมีบริการให้เช่าแพเป็นที่พักค้างแรมด้วย จนถึงปัจจุบัน ชาวบ้านดอยเต่าหันมาทำ ธุรกิจด้านนี้มากขึ้น

อุปกรณ์ด้าน Input

                                                         

คียบอร์ด หรือ แป้นพิมพ์ (ศัพท์บัญญัติใช้ว่า แผงแป้นอักขระ) เป็นอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ที่ทุกเครื่องจำเป็นต้องมี โดยปกติมักจะมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าหรือใกล้เคียง มีแป้นต่างๆ ประมาณร้อยแป้นอยู่บนคีย์บอร์ด (ขึ้นอยู่กับผังแป้นพิมพ์) ซึ่งถอดแบบมาจากเครื่องพิมพ์ดีด ออกแบบมาเพื่อใช้สำหรับรับข้อมูลที่เป็นตัวอักขระ แล้วทำการเปลี่ยนเป็นรหัส 7 หรือ 8 บิต จากนั้นจึงส่งให้คอมพิวเตอร์ประมวลผล หรือใช้ควบคุมฟังก์ชันการทำงานบางอย่างของคอมพิวเตอร์ และเพื่อให้การป้อนข้อมูลที่เป็นอักขระและตัวเลขทำได้ง่ายและสะดวกขึ้น คีย์บอร์ดจึงแยกแผงที่เป็นแป้นอักขระกับแป้นตัวเลขแยกไว้ต่างหาก

เมาส์ (mouse) คืออุปกรณ์ที่ใช้ในการควบคุมการใช้งานในคอมพิวเตอร์ชิ้นหนึ่ง ซึ่งออกแบบเพื่อให้พอดีกับการใช้งานโดยส่วนโค้งและส่วนเว้าโค้งเข้าตามกับอุ้งมือของผู้ใช้ โดยภายด้านใต้ของเมาส์จะมีอุปกรณ์ซึ่งตรวจจับการเคลื่อนไหวของเมาส์ โดยส่งสัญญาณไปที่คอมพิวเตอร์เพื่อแสดงผลของเคอร์เซอร์บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

Scanner คือ อุปกรณ์ต่อเชื่อมคอมพิวเตอร์แบบกราฟิก ที่มีหน้าที่ ในการเปลี่ยนแปลงภาพต้นฉบับ (รูปถ่าย ตัวอักษรบนหน้ากระดาษ ภาพวาด) ให้เป็นข้อมูล เพื่อให้คอมพิวเตอร์ สามารถนำข้อมูลดังกล่าว มาใช้ประโยชน์ ในการแสดงผลที่หน้าจอ ทำให้สามารถแก้ไข ตกแต่งเพิ่มเติม และจัดเก็บข้อมูลได้

                                                   

จอยสติก (Joystick) คืออุปกรณ์ที่มีลักษณะเป็นคันโยก มีปุ่มบังคับที่ด้ามคันโยก เพื่อควบคุมตำแหน่งบนจอภาพ
ได้ทุกตำแหน่งและทุกทิศทาง มักใช้ควบคุมโปรแกรมประเภทเกม ที่เป็นภาพเคลื่อนไหว วิดีโอเกม หรือโปรแกรมประเภทการออกแบบทำให้ผู้ใช้ สามารถควบคุมและใช้งาน โปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้ง่ายและสะดวก เวลาใช้งานให้นำจอยสติกต่อพ่วงกับพอร์ตจอยสติกที่อยู่ในซึ่งอยู่ในส่วน ของการ์ดเสียงด้านหลังเครื่องคอมพิวเตอร์

อุปกรณ์ด้าน output

หน่วยแสดงผล (Output Unit) ทำหน้าที่แสดงผลลัพธ์จากคอมพิวเตอร์ โดยมากจะแบ่งออกเป็น 2 ประเภท หน่วยแสดงผลชั่วคราว (Soft Copy) หน่วยประมวลผลถาวร (Hard Copy) หมายถึงการแสดงผลออกมาให้ผู้ใช้ได้รับทราบในขณะนั้น แต่เมื่อเลิกการทำงานหรือเลิกใช้แล้วผลนั้นก็จะหายไป ไม่เหลือเป็นวัตถุให้เก็บได้ ถ้าต้องการเก็บผลลัพธ์นั้นก็สามารถส่งถ่ายไปเก็บในรูปของข้อมูลในหน่วยเก็บข้อมูลสำรอง เพื่อให้สามารถใช้งานได้ในภายหลัง ได้แก่

          หน่วยแสดงผล (Output Unit) ทำหน้าที่แสดงผลลัพธ์จากคอมพิวเตอร์ โดยมากจะแบ่งออกเป็น 2       ประเภท  

1. หน่วยแสดงผลชั่วคราว (Soft Copy)
   หมายถึงการแสดงผลออกมาให้ผู้ใช้ได้รับทราบในขณะนั้น แต่เมื่อเลิกการทำงานหรือเลิกใช้แล้วผลนั้นก็จะหายไป ไม่เหลือเป็นวัตถุให้เก็บได้ ถ้าต้องการเก็บผลลัพธ์นั้นก็สามารถส่งถ่ายไปเก็บในรูปของข้อมูลในหน่วยเก็บข้อมูลสำรอง เพื่อให้สามารถใช้งานได้ในภายหลัง ได้แก่

                                                                                 จอภาพ (Monitor)

                                                                            อุปกรณ์เสียง (Audio output)

2.   หน่วยแสดงผลถาวร (Hard Copy)
หมายถึงการแสดงผลที่สามารถจับต้อง และเคลื่อนย้ายได้ตามต้องการ มักจะออกมาในรูปของกระดาษ ซึ่งผู้ใช้สามารถนำไปใช้ในที่ต่าง ๆ หรือให้ผู้ร่วมงานดูในที่ใด ๆ ก็ได้ อุปกรณ์ที่ใช้เช่น

                                                                                   เครื่องพิมพ์ (Printer)

      เครื่องพลอตเตอร์ (Plotter)